Το πολυχλωριούχο βινύλιο, στα αγγλικά ονομάζεται PVC (Polyvinyl chloride), είναι το μονομερές χλωριούχο βινύλιο (vinyl chloride monomer, VCM) σε υπεροξείδιο, διαζωτικές ενώσεις και άλλους παράγοντες εκκίνησης. Ή πολυμερή που συγχωνεύονται με μηχανισμό αντίδρασης συγκέντρωσης ελεύθερων ριζών υπό τη δράση του φωτός και της θερμότητας. Τα συγπολυμερή χλωριοβινυλίου και τα συγπολυμερή χλωριοβινυλίου ονομάζονται συλλογικά ρητίνη χλωριοβινυλίου.
Το PVC είναι μια άσπρη σκόνη χωρίς μορφή δομή, μικρότερη πυκνότητα, σχετική πυκνότητα περίπου 1,4, θερμοκρασία γυαλιοποίησης 77 ~ 90 ℃, περίπου 170 ℃ αρχίζει να διασπάται [1], η κακή σταθερότητα του φωτός και της θερμότητας, πάνω από 100 ℃ ή για μεγάλο χρονικό διάστημα έκθεσης στο ηλιακό φως, θα διασπάται και θα παράγει χλωριούχο υδρογόνο και περαιτέρω αυτόματη καταλυτική διάσπαση, προκαλώντας μεταχρωματισμό, οι φυσικές και μηχανικές ιδιότητες επίσης μειώνονται γρήγορα, στην πρακτική εφαρμογή πρέπει να προστεθεί σταθεροποιητής για να βελτιωθεί η σταθερότητα της θερμό
Το μοριακό βάρος του PVC που παράγεται στη βιομηχανία είναι γενικά στο εύρος των 50.000 έως 110.000, με μεγαλύτερη πολλαπλή διασκέδαση, το μοριακό βάρος αυξάνεται με τη μείωση της θερμοκρασίας συγκέντρωσης. Χωρίς σταθερό σημείο τήξης, 80 ~ 85 ° C αρχίζει να μαλακώνει, 130 ° C μετατρέπεται σε κολλώδη ελαστική κατάσταση, 160 ~ 180 ° C αρχίζει να μετατρέπεται σε κολλώδη κατάσταση. Έχει καλύτερες μηχανικές ιδιότητες, αντοχή στην ένταση 60MPa περίπου, αντοχή στην επίκρουση 5 ~ 10kJ / m2. Έχει εξαιρετικές διαηλεκτρικές ιδιότητες.
Το PVC ήταν το πιο παραγωγικό πλαστικό στον κόσμο και χρησιμοποιείται ευρέως. Υπάρχουν ευρείες εφαρμογές σε κατασκευαστικά υλικά, βιομηχανικά προϊόντα, καθημερινά προϊόντα, δερμάτινα δάπεδα, τετράγωνα, τεχνητό δέρμάτι, σωλήνες, καλώδια και καλώδια, ταινίες συσκευασίας, μπουκάλια, αφρό, υλικά σφράγισης, ίνες κλπ.